Art

The actress Robin Wright compared the character she portrays in the series House of Cards with the art form cubism. Cubism is structured, compartmentalised, intriguing and scheming, traits I’d definitely use to describe Clarie Underwood. She described her co-star’s character, played by Kevin Spacey, as a Jackson Pollock; an orator, always talking without any filter, just throwing it out there.

This analogy made me wonder which art form portrays rheumatoid arthritis as I experience it. Baroque has elements that I would attribute to RA, in particular the 17th-century Dutch Masters. The dramatic effects, stark contrasts, strong emotions and bustle are certainly aspects I associate with RA. But the realism of Baroque doesn’t quite apply to it, because on the outside you can’t see I have this disease. I find the different points of view of Impressionism quite appealing. From a distance you see a nice simple picture, but as you move closer to the canvas the complexity of the artwork becomes increasingly evident. As much as I’d want it to be there, there’s no structure to the course of the disease, so Cubism isn’t a good fit even if there is something to be said about the chicanery of this art form. In Amersfoort, the birthplace of Mondriaan, we’re celebrating 100 years of De Stijl. I compare the process of simplifying forms, as is Mondriaan’s signature, to getting to the essence of RA. Every square and rectangle and each colour represent a different aspect of the disease, like pain, fatigue and inflammation, while the true meaning of the painting can be found on a much deeper level. Van Gogh’s post-impressionistic works move me the most. The chaos of the dollops of paint on the canvas, misunderstood in his time, but having the capacity to deeply touch people from afar. His works inspire me most, even if Picasso’s ability to distort objects might be a better metaphor for my life with rheumatoid arthritis. Abstract art as a whole is a better fit; RA is a disease that is misunderstood by many. Whatever art movement fits your disease, remember that living with RA is an art form in itself.

In een talkshow vergeleek actrice Robin Wright haar personage uit de serie House of Cards met de kunstvorm kubisme. Die is namelijk gesloten, gestructureerd en intrigerend. Haar tegenspeler, gespeeld door Kevin Spacey, is een flapuit. Hij heeft geen filter een gooit alles op het doek, een Jackson Pollock dus. Deze vergelijking deed me afvragen welke kunstvorm bij mijn reuma past. Er is veel te vinden in de Barok, met name de Hollandse meesters uit de 17e eeuw. De dramatische effecten, sterke contrasten, veel emotie en drukte zijn uitingen die ik zeker in mijn reuma herken. Maar het realisme valt er buiten, want aan mijn voorkomen is niet te zien dat ik ziek ben. De verschillende invalshoeken van het impressionisme spreken me aan. Van een afstand zie je het mooie beeld terwijl de complexiteit zichtbaarder wordt naarmate je dichterbij het doek gaat staan. Van enige structuur in mijn ziekteverloop is geen sprake, hoe graag ik dat ook zou willen, dus is het kubisme zeker geen kandidaat, al is er wel wat te zeggen over het achterbakse. Als geboortestad van Mondriaan, viert Amersfoort 100 jaar De Stijl. Het vereenvoudigen kan ik zien als het tot de essentie komen van reuma. Elk vlak en elke kleur vertegenwoordigen een ander aspect van mijn reuma zoals, pijn, stijfheid en vermoeidheid, terwijl de ware betekenis van het kunstwerk een veel diepere laag heeft. Het postimpressionisme Van Gogh raakt me het meest. De chaos van de klodders verf op het doek, onbegrepen in zijn tijd, maar het vermogen om mensen op een afstand diep te raken. Zijn werken inspireren mij het meest, terwijl het vervormen van objecten door Picasso echter een betere metafoor voor mijn leven met reuma is. Abstracte kunst in zijn algemeenheid past beter; reuma is een ziekte die door velen niet begrepen wordt. Het leven met reuma is een kunstvorm op zich. Ferhaan Kajee